Drie jaar geleden wisselde David Robert Jones, beter bekend als David Bowie, het tijdelijke voor het eeuwige. Nu toert een schare van muzikanten die de voormalige popster tijdens verschillende periodes van zijn carrière omringden de wereld rond. Initiatiefnemer en Master of Ceremony van dit evenement is niemand minder dan Mike Garson, de pianist die meer dan duizend concerten aan de zijde stond van The Thin White Duke en dit al vanaf de Ziggy Stardust Tour in 1972. Minstens even belangrijk in rangorde is gitarist Earl Slick die Bowie begeleidde tijdens verschillende wereldtournees en te horen is op vele van zijn platen. Als we u zeggen dat Slick niet alleen het mooie weer maakte bij Bowie maar bijvoorbeeld ook lead gitaar speelde op ‘Double Fantasy’ en ‘Milk and Honey’ van John Lennon en Yoko Ono dan begrijpt u dat het hier wel degelijk over een topgitarist gaat . Daarnaast hanteert Carmine Rojas de bas, bekend van de singles ‘Let’s Dance’ en ‘China Girl’ en de succesvolle ‘Serious Moonlight’ toernee. Tweede gitarist Mark Plati stond Bowie dan weer bij als co-procucer en engineer tijdens de ‘Earthling’ opnames. De overige bandleden (drummer drummer Lee John Medeloni (zoon van Earl Slick) en percussionist Jeroen de Rijk) hebben op zich geen directe link met de man wiens muziek vandaag gecelebreerd wordt.

Binnen het concept waarin de songs van David Bowie centraal staan, kiest men voor niet minder dan drie vocalisten, Bernard Fowler (de man die, sinds eind de jaren ’80, de backing vocals van The Rolling Stones verzorgt), Corey Glover (Living Colour) en Joe Sumner (frontman van Fiction Plane én tegelijk zoon van Sting).

Na een kort welkomswoordje van Garson trekt het concert zich op gang met het ingetogen ‘Bring Me The Disco King’ een minder bekende parel uit het album ‘A Reality’ waarin Fowler een puike soulvolle vocale prestatie aflevert, zonder in platte imitatie te vervallen. Dezelfde zanger blijft ook aan zet tijdens ‘Rebel Rebel’, ‘Moonage Daydream’ en ‘Fame’. Vuistjes gaan massaal de lucht in en een glimlach van herkenning siert ieders gelaat. Fabuleus hoe Slick als showman van dienst zijn gitaar laat snerpen en snijden dat het een lieve lust is. Wat hebben we deze songs gemist!

Corey Glover haalt vocale acrobatieën uit tijdens het middenstuk van ‘Young Americans’, mooi om te zien maar het had misschien iets minder prominent gemogen. Sumner maakt van ‘Space Oddity’ een massaal meezingnummer waardoor de intimiteit een beetje verloren gaat. Maar ach, celebreren mag vanavond in de AB en dat is ook te merken tijdens ‘Starman’ waarbij, op bevel van Sumner, alle publieksarmen ritmisch van links naar rechts bewegen.
Daarna volgens kleppers als ‘The Man Who Sold The World’ (ooit gecoverd oor Nirvana) en ‘Ashes To Ashes’ (die bas!), vooraleer de band wat gas terug neemt tijdens ‘Sweet Thing / Candidate / Sweet Thing (reprise)’ een songsuite uit het 45 jaar oude ‘Diamond Dogs’ album.

En dan is het tijd voor ceremoniemeester Mike Garson om zichzelf eventjes in de spotlights te plaatsen. Dat doet hij eerst tijdens het middenstuk van ‘Alladin Sane’, waarin hij het publiek trakteert op een adembenemende versie van de meest beruchte pianosolo uit zijn muzikale carrière en achteraf door er als coda nog een halsbrekend mini pianoconcertje aan toe te voegen. Dacht Garson eventjes dat hij aan de koningin Elisabethwedstrijd deelnam? Who knows?

Stilaan kwam het slot in zicht. Bernard Fowler en Corey Glover zetten hun tanden in het enthousiast onthaalde ‘Under Pressure’, toch wel een power-song zoals ze die heden ten dage niet meer maken. De drieklapper ‘Ziggy Stardust / Suffragette City / All The Young Dudes’ laat al het moois van seventies rock’n’roll herleven alsof men het ter plaatse opnieuw uitvindt.

Als bis mogen respectievelijk Sumner en Fowler nog eens opdraven om ‘Life On Mars’ en ‘Heroes’ op het publiek los te laten. Maar tegen dan is de slag al lang gewonnen. Neen, dit concert kunnen we niet afschrijven als het werk van zomaar een coverbandje, maar beter als dat van een geoliede rockmachine waarin originele topmuzikanten donders goed weten hoe deze muziek moet klinken, gewoonweg omwille van het feit dat ze die ooit naast Bowie mee hebben gemaakt Natuurlijk hebben we David gemist, maar zijn songs zullen de tand des tijds nog lang doorstaan. Can you hear me, Major Tom?

Shake

Foto's © Yvo Zels